Vardiya Aralarında mIRC’e Sığınan Gönüller

Hani bir zamanlar mIRC vardı ya...
İşte o zamanlar, hayat başka bir ritimde akardı. Özellikle de vardiyalı çalışanlar için... Gündüz uykusuzlukla, gece sessizlikle sarmaş dolaş yaşanırdı o günler. Ama bir şey vardı ki yorgunluğa da sessizliğe de ortak olurdu: mIRC.

Sabahçı, öğlenci, gececi… Kim olursan ol, boş bir saat bulduğunda klavyenin başına geçer, “#sohbet”, “#sevda” ya da “#dertleşme” kanallarında alırdın soluğu. Vardiya arasında eve koşturur, sıcak bir çayla mIRC penceresini açardın. Ne zamandı bilinmez ama orada hep bir tanıdık, hep bir ses beklerdi seni.

Nick'lerimiz maskeydi belki, ama kalbimiz açıktı. “Selam”la başlar, saatlerce süren satır satır konuşmalarla dostluklar, aşklar kurulurdu. Gün biterdi, iş yorar, ama akşam olunca kalbimiz yeniden enerji bulurdu o ekranda.

Bazıları için bir kaçıştı o sohbet odaları… Bazıları içinse gerçek hayatta konuşamadığı her şeyi anlatabildiği tek yerdi. Vardiyada molada yazılan birkaç satır, gece eve dönünce bir sevdaya dönüşebilirdi. Her “ping timeout” kalpte bir eksilme, her “reconnect” umut olurdu.

Şimdi ne mIRC kaldı ne o sade sohbetler. Şimdiki kalabalıklar içinde yalnız hisseden insanlar, belki o zamanlardaki o bir satıra hasret... Çünkü mIRC sadece bir sohbet programı değildi; aynı vardiyada çalışan, ama farklı şehirlerde yaşayan yüreklerin buluşma noktasıydı.

Ah be dostum…
İşte o zamanlar gerçekten çok güzeldi.

mirc,